जहाँ कुलोले बोल्थ्यो कथा, पाटी–पाखा साक्षी थिए,
जादु पाध्या झैं श्रमिक हात, त्यहीँ हामीका राखी थिए।
बाँधु गाउँको माटोभित्र, संस्कारको छ सिँचाइ,
आज मेला जाग्यो फेरि, गाउँ बोल्छ — “म सम्झाइ।”

ढोल मादलको तालसँगै, बगेको छ इतिहास,
पानी हैन यो कुलोमा, बगेको छ विश्वास।
बालापनले खेलेको त्यो, सिँचाइको पाटो हो,
हाम्रो नै पुर्खाको पसिना, जीवनको गाथा हो।

तर के गरौं? आजका केही छोराछोरी परदेश छन्,
सपना त तिनका ठूला छन्, तर जरा झन् अलप छन्।
इँटा र सिमेण्टको भीडमा, गाउँ हरायो कसम,
फेसबुकमा तस्विर बाँधु, तर भाव हराएको जसम।

ओ साथी हो! फेरि सम्झ है, त्यो मेलाको रङ्ग,
जहाँ आमाले पकाउँथिन् सेल, बाजे सुनाउँथे संग।
हामी जहाँको हौं, त्यहीं फर्केर केही दिन देऊ,
कुलो नसोइरिन्जेल, संस्कृतिलाई नशुनाउँ हिउँ।

आज पनि कुलो बगिरहेछ, बोलाउँछ नि तिमीलाई,
गाउँको घाम, ती छायाँ, ती चाल नपरेका मिठास ल्याइ।
बाँधु बोल्दैछ, फर्क अनि, बुझ् आफ्नो पहिचान,
हाम्रो मेला हैन सधैँ, फेरि पनि आउँदैन त्यै बिहान!