झरना थापा नेपाली रजतपटमा २३ वर्षदेखि सक्रिय छिन्, सुरुमा अभिनेत्रीका रुपमा र पछिल्ला दिनमा निर्देशकका रुपमा । अभिनेत्री हुँदा अब्बल अभिनयमार्फत् चलचित्रलाई सफल बनाउने उनी अहिले निर्देशकका रुपमा सक्रिय छिन् । उनले गत वर्ष निर्देशन गरेको चलचित्र ‘ए मेरो हजुर–२’ सफल भएपछि झरना अहिले त्यही चलचित्रको अर्को सिरिज ‘ए मेरो हजुर–३’ लिएर दर्शकमाझ आएकी छन् । यो चलचित्रमा आइपुग्दा उनले आफ्नो चलचित्रमा छोरी सुहाना थापालाई नायिकाका रुपमा डेब्यू गराएकी छिन् । झरना थापासँग नेपाली चलचित्रको विगत र वर्तमानसँगै अभिनय तथा निर्देशन अनि प्रदर्शन भइरहेको चलचित्र ‘ए मेरो हजुर–३’मा केन्द्रित रहेर  बाह्रखरीका पत्रकार नरेश फुयाँलले गरेको कुराकानीः
चलचित्र ‘ए मेरो हजुर–३’ चलिरहेको छ, बक्स अफिस रिपोर्ट कत्तिको सहजै पाइरहनु भएको छ ? 

बक्स अफिसमा रिपोर्ट राम्रो छ, चलचित्र हेर्न दर्शक आइरहनु भएको छ, कन्टेन्टलाई लिएर दर्शकको प्रतिक्रिया कस्तो छ ?

राम्रो मान्नु भएको छ । दर्शक रमाइरहनु भएको छ हलमा । मैले म्यासेज दिने, देशप्रेमले भरिएको चलचित्र बनाएको हैन । पो पूर्ण मनोरञ्जनात्मक चलचित्र हो भनेर मैले पहिला नै भनिसकेको छु । ‘ए मेरो हजुर’, ‘ए मेरो हजुर–२’ जस्तै मनोरञ्जनतात्मक चलचित्र बनाएको हुँ यो पनि । दर्शकको फ्लो घटेको छैन आजको दिनसम्म ।

समीक्षक र दर्शकले चलचित्रलाई फरक नजरले हेर्छन् । समीक्षकहरू चलचित्रको फर्मुलामा केन्द्रित हुन्छन् । दर्शक दुई घण्टा रमाउन खोज्छन् । ‘ए मेरो हजुर–३’ दर्शकलाई बनाउनु भएको चलचित्र हो ? समीक्षकले त खासै राम्रो समीक्षा लेखेनन् नि !

मैले चलचित्र दर्शकको लागि बनाएको हुँ । दुईचार जना समीक्षक तथा पत्रकारका लागि चलचित्र बनाएको होइन । यति ठूलो मेहनत र पैसा लगाएर समीक्षकका लागि कसैले पनि चलचित्र बनाउँदैन । हाम्रो यो सातौं प्रोडक्सन हो । हामी सधैँ कमर्सियल चलचित्र बनाउँदै आएका छौं । जसले जे भने पनि हाम्रो पनि विजनेश हो । करोड–करोड रुपैयाँ लगानी कसैले यत्तिकै गर्दैन । समीक्षक भने पनि जे भने पनि हाम्रा लागि दर्शक नै भगवान हो । दर्शकलाई खुसी बनाउनु छ, दर्शकको रुचीको चलचित्र बनाउनु छ, विजनेस गर्नुछ ।

आफू हिरोइन भएको समयको कथालाई नै ओल्टाइपल्टाई गरेर चलचित्र बनाएको टिप्पणी आयो ‘ए मेरो हजुर–३’लाई । नयाँ कथा जसले चलचित्रमा सके नयाँ मानक स्थापित गरोस्, मानक स्थापित गर्न नसके केही योगदान मात्रै भए पनि छोडोस् । यसका लागि किन आँट गर्न सक्नु भएन ? 

चलचित्रमा हामी सधैँ नयाँ कथावस्तु, नयाँ धार भन्छौं तर वास्तवमा नयाँ धार र नयाँ कथावस्तु भनेको के हो ? हाम्रो हजुरआमाको पालादेखि हामी त्यही रितिरिवाज, परम्परा, संस्कार आजसम्म चल्दै आएको छ । त्यसैलाई हामीले अपनाउँदै आएका छौं । यतिमात्रै हो समय फरक छ । बाँच्ने तरिका फरक छ । लभ स्टोरी त्यही हो । लभस्टोरी मुभीमा लभ पर्छ, कोही तगारो बन्न आउँछ सम्बन्ध छुट्छ, फेरि मिल्लान् । यही त हो । जिन्दगीमा जे घटना भएको हुन्छ त्यही देखाउने त हो । कसैले समाजिक कथा भनेका होलान्, कसैले परम्परागत त कसैले कुनै कथा भनेका होलान् ।

अहिलेको होस्टेलमा बस्ने बच्चाबच्ची कसरी खान्छन्, कसरी हिँड्छन् त्यसैलाई त भन्ने त हो । स्टार अनमोल केसीको वर्गमा क्रेज छ । अनमोललाई मैले सिंगरको रुपमा उसलाई लिएको छु । यही कुरालाई नै मैले मेरो चलचित्रमा ल्याएको हुँ । संसारको जुनसुकै कुनामा जानुस् दुईचारवटा बाहेक नयाँ कुरा भेटिँदैन । बलिउड पनि साउथ इन्डियन मुभीबाट प्रभावित भएको छ । हामी भर्खर उठ्न खोज्दैछौं । किन बासी, पुरानै कुरालाई ल्याएको आरोप लागाउँछौं ? त्यसमा पनि कति धेरै मेहनत छ । किन सबै चलचित्र चल्दैनन् । दर्शकले मन पराउनुहुन्न ?

तपाईं आफैंले पनि भनिसक्नु भयो मौलिक विषयप्रधान पनि चलचित्र हुन्छन् भनेर । यस्ता चलचित्रमा लगानी गर्नेबेला भएन ? 

मौलिक कथावस्तु भएको चलचित्र बनाउन मैले कथा नै भेटेको छैन । मौलिक कथामा बनेका चलचित्रले कस्तो व्यापार व्यवसाय भइरहेको छ ? निर्माता खुसी छ कि छैन यसमा पनि हेर्नुपर्छ ।

सुरुदेखि नै भनिरहेको छु टिपिकल मुभी बनाएको हैन कमर्सियल चलचित्र बनाएको हुँ । भोलीका दिनमा त्यस्तो कथा मसम्म आयो भने गर्छु । ‘मुग्लान’ मौलिक चलचित्र हो । अहिले पनि त त्यही विषयमा कथा बनिरहेका छन् । त्यो विषय पनि पुरानो हो । प्रस्तुतीको शैली नयाँ हुनुपर्यो । ‘कहाँ छौ कहाँ’ चेलिबेटी बेचबिखानमा आधारित चलचित्र मैले उही बेला गरिसकेको थिएँ । अहिले पनि त्यही विषयमा चलचित्र बनिरहेका छन् ।

अहिलेका नेपाली फिल्म दुई भागमा बाँडिएका छन् एउटा फगत मनोरञ्जन अर्को समाजको गम्भीर कथा उठाउने चलचित्र । मनोरञ्जनमा मात्रै केन्द्रित चलचित्रले करोडौं कमाइरहेका छन्, कथाप्रधान मौलिक फिल्मले लगानी पनि उठाउन सकिरहेका छैनन् । तपाईंले पनि जोखिम उठाउन नचाहेको हो ?

सीधा जवाफ, आजसम्म मेरो हातमा मौलिक चलचित्रको कथा नै आइपुगेको छैन । यदि कोही त्यस्तो लेखक हुनुहुन्छ भने मलाई खबर गर्नुस् म त्यो कथा हेर्न तयार छु । चित्त बुझ्यो भने चलचित्र बनाउन तयार छु ।

एउटा ‘बादी’ समुदायको कथाको प्लट छ मसँग त्यसलाई चलचित्र बनाउन त्यो कथालाई पूर्णता दिनुपर्नेछ । म एक्लैले त्यो सबै गर्नै सक्तिन । यसलाई पूर्णता दिने लेखक र रिसर्चर मलाई चाहिएको छ । तर भेटेको छैन । एक जनाको दिमागले भन्दा पनि धेरैको दिमाग लगाएर गरेको काम राम्रो हुन्छ । ‘ए मेरो हजुर–३’मा हामी चार–पाँच जनाले काम गरेका छौं कथामा मात्रै ।

तपाईंले भनेजस्तो चलचित्र पाएँ भने पक्कै पनि गर्नेछु । तर अहिलेलाई मैले कमर्सियल चलचित्र नै सोचिरहेको छु । मैले कमर्सियल चलचित्र नै बनाएँ । २३ वर्षको करिअरमा त्यस्तै चलसिचत्रमा काम गरेँ । त्यस्तै चलचित्र नै सफल पनि भए । यसमै मेरो दिमाग जान्छ ।

तपाईं निर्देशक, श्रीमान् प्रोड्युसर, छोरी अभिनेत्री । परिवारका सदस्य सबै चलचित्रको मेजर स्थानमा । चलचित्र निर्माणमा आधा बजेट त कम हुन्छ होला नि !

(हा…हा…हा…) निर्देशक र हिरोइनले लिने पारिश्रमिक कम हो । तर पनि हिसाब चाहिँ हुन्छ । हाम्रो चलचित्रमा हरेक सिन हेर्दा निर्माताले खर्च गर्न लोभ गरेको देखिँदैन ।

चलचित्रको मुटु कथा तथा पटकथा लेखनमा नेपालमा लाख रुपैयाँ पनि बजेट छुट्याईंदैन । विदेशका नामी लोकेशन खिच्न भने निर्माताहरु हिचकिचाउँदैनन् । अनावश्यक ठाउँमा खर्चिने पैसा स्क्रिप्टमा लगानी गर्दा के हुन्छ ?

मैले आजसम्म त्यस्तो लेखक भेटेकै छैन । हुन त मैले नभेटेको पनि हुनसक्छ । लुकेर कतै बस्नु भएको पनि हुनसक्छ । मैले थाहा पाएको, चिनेको राइटरसम्म पुगेँ । तर किन किन मैले उहाँहरुको कथामा चित्त बुझाउनै सकिन । कोही त्यस्तो पोख्त राइटर हुनुहुन्छ भने प्लिज आउनुस् ।

म राम्रो कथाका लागि खर्च गर्न तयार छु । मैले कति राइटर भेटेर कथा मागेको छु । उहाँहरुको कथा मैले सोचेभन्दा पनि तल पाएकी छु । त्यस्तो कथामा दुईचार लाख हैन, दुईचार हजार दिन पनि लोभ लाग्छ । राम्रो राइटर कोही हुनुहुन्छ भने आइदिनुस्, हाम्रो चलचित्र उद्योगलाई राम्रो राइटरको खाँचो छ ।

क्वालिटीका हिसाबले फिल्म मेकिङमा नेपाल अझै विश्वभन्दा दशकौं पछाडि छ । विश्वले तयार गरिदिएको फर्मुलालाई पछ्याएर नेपाली सिनेमा उद्योग अहिले बामे सर्दैछ । प्रविधिको उच्चतम प्रयोग र विश्व बजारमा जाने प्रशस्त सम्भावना हुँदाहुँदै पनि नेपाली चलचित्र उद्योग किन अरुभन्दा दशकौं पछि पर्यो ?

मुख्य कुरा त विषयवस्तु नै हो । केही हदसम्म निर्देशक र स्टार कास्टको भ्यालू हुन्छ तर अन्तिममा गएर ठोक्किने भनेको कथामै हो । जुन कुरा दर्शकलाई मन पर्छ त्यो विस्तारै माउथ पब्लिसिटीले चल्दै जान्छ । निर्देशक र कलाकारको भ्यालूले त दुई दिन चल्छ बाँकी चल्ने भनेको त कन्टेन्टले नै हो ।

‘ए मेरो हजुर–३’ स्टारडमले चल्यो कि कन्टेन्टले ?

‘ए मेरो हजुर–३’ चल्नुमा धेरै कारण छन् । प्रोडक्सन हाउसको ब्रान्ड छ । ‘ए मेरो हजुर’को ब्रान्ड छ । यसका सबै सिरिज दर्शकले मन पराइदिनु भएको छ । अर्को कुरा झरना थापा पनि हो । जो दर्जनौं चलचित्रमा सफल अभिनेत्रीको भूमिका निर्वाह गर्दै आएको छ । आज सफल निर्देशन गरेँ ‘ए मेरो हजुर–२’बाट दर्शकको मन जितेको छु । झरना थापाले राम्रो चलचित्र बनाउन सक्छे भन्ने छाप परेको छ । अर्को पक्ष अनमोल पनि हो । उसको आफ्नै स्टारडम छ । र, अर्को सुहाना थापा पनि हो । झरना थापाको छोरी सुहाना थापाले कस्तो काम गरेको होला भनेर मलाई माया गर्ने दर्शकको वेटिङ लिस्टमा थिइन् उनी । यी नै मुख्य कारण हुन् ।

तपाईंले आफ्नो पहिलो चलचित्र ‘दाइजो’सँग सुहानाको यो डेब्यू अभिनयलाई तुलना गर्नुभएको छ ? 

धेरै फरक छ । मैले ‘दाइजो’मा सुनिल थापा (भिलेन)को बहिनीको रोलमा काम गरेको थिएँ । त्यो चलचित्रमा मलाई केही पनि थाहा थिएन । पढ्दापढ्दै आएको थिएँ । मेकअप गर्न पनि आउँदैन थियो । तर अहिले सुहानाको डेब्यू मुभी हेर्दा आकाश पातालको फरक छ ।

यदि सुहाना झरना थापाको छोरी नभएको भए ?

झरना थापाको छोरी सुहाना नभएको भए थाहा छैन उनी अहिले यो चलचित्रमा आउँथिन् या आउँदैन थिइन तर, सुहानामा जुन ट्यालेन्ट छ–देखियो । त्यो ट्यालेन्ट झरनाको छोरी नहुँदा पनि थियो भने ढिलो चाँडो मात्रै हो, उसले चाहेको भए चलचित्रमा आउँथिन ।

२३ वर्षदेखि नेपाली चलचित्र उद्योगमा हुनुहुन्छ । तपाईं अभिनय देखि निर्देशनमा आइसक्नु भयो । छोरी फिल्म खेल्ने भइसकिन् । तर अझै पनि नेपाली चलचित्र नेपाली भूगोलभित्रै खुम्चिरहनु परेको छ । कारण राम्रो चलचित्र नबनेर नै हो ?

मुख्य कुरा मार्केट हो । यति सानो मार्केट छ यसमा पनि हामी जुध्न आइपुग्छौं । मार्केट नभएपछि लगानीकर्ताले कति लगानी गरेर कस्तो चलचित्र बनाउने ? प्रश्न यो पनि छ । भारतको कुरा गर्दा त्यहाँको चलचित्र त्यहाँ मात्रै लाग्दैन । एकैपटक संसारभर लाग्छ । उनीहरुको सिनेमा कल्चर छ ।

हाम्रोमा जम्मा तीन करोड जनसंख्या छ त्यसमा पनि ३ प्रतिशतले पनि चलचित्र हेर्दैनौं । हामी आफ्नो कल्चर, आफ्नो चलचित्रलाई माया गर्छौं ? भारतमा आर्टलाई पाठ्यक्रममा राखेर पढाइन्छ । त्यहाँका हरेक संघसंस्थामा कलाकारका बारेमा पढाइन्छ हाम्रोमा खोइ ? हाम्रोमा अहिले म एयरपोर्टमा गएँ भने पुलिसले पनि चिन्दैन ।

यो त सिनेमा कल्चर, स्कुलिङ र राज्यले कलालाई गर्ने सम्मान र हेर्ने नजरको कुरा भयो । तर यहाँ धेरै उठेको कुरा–हामी आफैं राम्रो चलचित्र बनाउन सक्दैनौं अनि गुनासो गर्दै हिँड्छौं, होइन ?

यो कुरामा म सहमत छैन । राम्रा चलचित्र बनेका छन् । मेरै पालाको कुरा गर्नुस्, ‘मुग्लान’ राम्रो चलचित्र हैन ? त्यसले शन्देस दिएको छैन र ?

त्यसो भए हामीले राम्रो चलचित्र बनायौं तर बेच्न जानेनौं ? 

विदेशसम्म जाने कुरा नगरौं अहिलेलाई । नेपालमै हामीले हाम्रो चलचित्रको मार्केटिङ गर्न सकेका छैनौं । मेरो पालामा ‘ए नेपाली फिल्म हेर्ने र ?’ भनेर नाक खुम्च्याउँथे तर अहिले मेरो छोरीको पालामा आइपुग्दा ‘ए नेपाली चलचित्र पनि राम्रो हुन्छ, हेर्नुपर्छ’ भनेर आजको युथ जेनेरेशनले भन्न थालेको छ ।

यो ट्रेन्ड कसले ल्याएको हो ? हामीले हैन ? यदि मैले नगरेको भए, पैसाको लोभले विदेश गएर बसेको भए । राजेश हमाल, भुवन केसी किन नेपाली चलचित्र उद्योग भनेर बसिरहनु भयो ? हामीले गर्दा नै यो परिवर्तन आएको हो ।

सिनेमा कल्चर कसले विकास गरिदिने त !

हामीले आफैंले गर्ने हो । प्रत्येक गाउँ, समाज, घरले फराकिलो सोच राख्नुपर्छ । सरकारको मात्रै आश गरेर हुँदैन । हामी नेपालीले प्रत्येक कलाकार हाम्रै नागरिक हुन् र राष्ट्रका गहना हुन् भनेर सम्मान गर्नुपर्छ । आफ्नो चलचित्र र कलाकारलाई माया गर्नुपर्यो । हामीले राम्रा चलचित्र नबनाएका हैनौं । मेरै लिष्टमा ५१औं दिन र १०१ दिन मनाएका चलचित्र छन् ।

अहिले ५१औं दिन र १०१ दिन मनाउने सपना जस्तो भइसक्यो, किन ?

हो । अहिले एक साता चले पुग्छ । मेरो पालामा काठमाडौं भित्र र बाहिर फरक फरक समयमा चलचित्र प्रदर्शन गर्नुपथ्र्यो । अहिले होल नेपाल, कुरा मिले विदेशमा पनि एकै दिन एउटै समयमा चलचित्र रिलिज हुन थालेको छ । एक हप्ता चलचित्र हाउसफुल भयो भने निर्माताले लगानी सुरक्षित गर्छ । कलाकारको पारिश्रमिक पनि कम थियो ।

अहिले धेरै कुरा अपडेट र अपग्रेटेड भएको छ । केही सकारात्मक पक्ष पनि छन् । मेरो चलचित्र लाग्दा हलमा अंग्रेजी, हिन्दी र नेपाली चलचित्र गरी ९ वटा चलचित्र रहेछन् । यो हप्ता अर्को विदेशी चलचित्र पनि आउँदैछ । नियम अनुसार शुक्रबार आउनुपर्ने चलचित्र त्योभन्दा अगाडि नै आउने कुरा छ । सानो बजार छ । लगानी उठाउन सजिलो छैन । यस्तो अवस्थामा सबै पक्ष मिलेर अगाडि बढ्न सकेमात्रै हामी सबै रहन्छौं । सकारात्मक सोचले अगाडि बढ्नुपर्छ ।

अभिनयको लामो अनुभव र दोस्रो निर्देशनसम्म आइपुग्दा अभिनय कठिन रहेछ कि निर्देशन ? तपाईं अब निर्देशक कि अभिनेत्री ?

अभिनय धेरै सजिलो । आफ्नो काममा निखारता दिन सके पुग्छ अभिनेत्रीका लागि । तर निर्देशन धेरै कठिन हुन्छ । सबैको काम हेर्नु पर्ने र ड्राइभ गर्नुपर्ने । तनावले केश फुलाउनुपर्ने काम हो यो । सानोसानो कुरा देखि ठूलो कुरासम्मको जिम्मेवारी बहन गर्नुपर्ने सजिलो काम हैन रहेछ निर्देशन ।

तपाईं अब निर्देशक कि अभिनेत्री ?

अभिनेत्री भएर आएको हुँ । निर्देशकका रुपमा पनि चिन्न थाल्नु भएको छ । मलाई यही भनेर बोलाइदियोस् भन्ने त्यस्तो इच्छा केही छैन । अब अभिनेत्रीभन्दा पनि सफल चलचित्र निर्देशन गर्न सक्ने निर्देशक बन्ने रहर छ । यसमै केन्द्रित हुनेछु आउँदा दिनमा ।

अभिनेत्रीका रुपमा अब दर्शकले तपाईंलाई देख्न पाउँदैनन् ?

फूलबारीमा नाचेको त देख्न पाउनुहुन्न । राम्रो कथा र क्यारेक्टरले नै कथावस्तुलाई उठाएको छ भने सम्भावना पनि छ । तर पहिले जस्तो गाना बजानामा चाहिँ मलाई देखिँदैन ।

साभार बाह्रखरि अनलाइनबाट