यो दुनियाँ एउटा विशाल रंगमञ्च हो, जहाँ हामी सबै कलाकार हौँ। कसैले यहाँ मुख्य भूमिका पाएको छ, कसैले पृष्ठभूमिमा उभिएर पनि आफ्नो अस्तित्व प्रमाणित गरिरहेको छ। जीवनको पर्दा खुल्दा हामी हाँस्दै प्रवेश गर्छौँ, अनि कहिले थाहा नपाई पर्दा बन्द हुन्छ।

यो दुनियाँमा समय पानीजस्तो बगिरहन्छ। हिजो मात्र सानो बच्चा थियौँ, आज जिम्मेवारीको भारी बोकेका छौँ। यहाँ खुशी पनि क्षणिक छ, दुःख पनि। तर दुवैको मूल्य बराबर छ, किनकि दुःखले हामीलाई परिपक्व बनाउँछ र खुशीले जीवनलाई अर्थ दिन्छ।

यो दुनियाँ विरोधाभासले भरिएको छ— जहाँ अमीरहरू एक्लोपनको रोगले पीडित छन्, र गरीबहरू सँगसँगै हाँस्ने कारण खोज्छन्।
जहाँ पढाइ नभएका किसानले माटोको भाषा बुझ्छन्, र पढेलेखेका मानिसले कहिलेकाहीँ आफ्नै मन बुझ्दैनन्।

मानिसहरू फरक–फरक सपना बोकेर यहाँ हिँडिरहेका छन्। कसैको सपना ठूलो घर हो, कसैको केवल एउटा छानो। कसैको चाहना प्रसिद्धि हो, कसैको केवल पेटभरि खाना। तर एक कुरा सबैमा समान छ— हरेक मान्छेले आफूले खोजेको सुख र अर्थको खोजीमा यात्रा गरिरहेको छ।

यो दुनियाँमा दोष धेरै छन्— अन्याय, स्वार्थ, लोभ, घृणा। तर त्यहाँ नै प्रेम, सहानुभूति, सहयोग र त्याग पनि छ। एउटा मुस्कानले अपरिचितको मन जितिन्छ, एउटा सानो सहयोगले जीवन बदलिन्छ।

शायद यही कारण यो दुनियाँ यत्रो सुन्दर छ—
किनकि यहाँ अँध्यारो छ, त्यसैले त उज्यालोको मूल्य छ।
यहाँ धोका छ, त्यसैले त साँचो मित्रको महत्त्व छ।
यहाँ मृत्यु छ, त्यसैले त जीवनको अर्थ छ।

अन्ततः, यो दुनियाँ हामीलाई केवल एक पटक दिइएको अवसर हो। त्यसैले यसलाई माया गरौँ, रिसको साटो क्षमा बाँडौँ, र अरूको जीवनमा थोरै उज्यालो थप्ने प्रयास गरौँ। किनकि पर्दा बन्द भएपछि, स्मृतिको पर्दा मात्र बाँकी रहन्छ।