अव बल्ल बुझे, उहाँले मेरो स्कुटर रोक्नुको कारण ! त्यसपछि मैले गल्ती गरेको छैन भनेर धेरै बेर अड्डी कसीरहे । किनभने म यात्राको समयमा कहिले हतार गर्दिन । बरु जानु पर्ने समयमा पन्ध्र मिनेट छिट्टै निस्कन्छु । भिडभाड र काठमाडौमा अत्याधिक ट्राफिक छिचोल्नको लागि म प्राय जसो स्कुटरमै हुइकिने गर्छु । हतारको यात्राले गन्तव्यमा पुर्याउन सक्छ जस्तो मलाई लाग्दैन । मेरो मुटु डराउँने भएर पनि हुनसक्छ ।

धेरै अनुअय विनय गरे । किनभने सातौं वर्षको दौरानमा पहिलोपल्ट गलत चालक सावित हुँदै थिएँ । त्यसपछि बास्तविक कुरा निकाल्दै कार्ड देखाएँर भने, हेर्नुस म मुटुरोगी हुँ ।गंगालाल अस्पताल जादैँ थिएँ अनि हतारमा रहेछु र गल्ती भयो कि ! एकचोटि लाई गल्ति नै सहि माफि गर्दिनु पनि भनेँ । बरु ढुङ्गा पग्लेला उहाँको मन पग्लेन । उल्टै मलाई मुटुरोगि मान्छे किन हिड्या त भन्नुभयो । अनि मेरो पनि रीसको पारा तात्न लाग्यो अनि भने, “कस्तो मानवता नबुझ्ने मान्छे ! के मैले रोगी भएर काम गर्दा तपाईलाई रीस लाग्यो ? “

त्यसपछि उहाँले भन्नुभयो हेर्नुस मेरो पनि घरमा आमा अन्तिम अवस्थामा हुनुहुन्छ । त्यहिपनि तपाईँहरुको सेवा गर्न बस्या छु । म नि शब्द्ध भएँ ! मेरो वोलि वन्द भयो । वोलि मात्र हैन श्वास वन्द होला जस्तो भयो ।श्रमप्रति उहाँको निष्ठा देखेर श्रद्धाले शिर झुक्यो मेरो । मनमनै नमन गरेँ ।

नियमित स्वास्थ चेकअप नगरेको धेरै भैसकेको थियो । डा. को निर्धारित समय भन्दा म पन्ध्र मिनेट ( धितो पत्रमा छलफल लम्बिएकाले) यसै पनि ढिला भैसकेको थिएँ । सायद त्यहि हतारमा भएर मेलै गल्ति गरेको रहेछु भन्ने महसुश गर्दै हातमा रसिद लिएर हस्पिटल तिर लागेँ ।

प्रहरीहरुको काम सम्झदा नतमस्तक हुदैँ बाटो भरी सोच्दै आएँ । उहाँ जस्ता सम्पूर्ण राष्ट्र सेवकहरु आफ्नो घर परिवार बाट टाडा रहेर दिनरात आफ्नो स्वाथ्यको ख्याल नगरी धुलो मैलो, घाम, पानी जाडो, गर्मिको प्रबाह नगरी गाली र हेलत्व सहदैँ राष्ट्रप्रति र हामि नागरिकका निमित ज्यान हत्केलामा राखेर योगदान दिनुहुन्छ तर हामि भने आफै गल्ति गर्दै उहाँहरुलाई नै सदैव दोषि देख्ने गर्छौं ।

हामि सदैव हतारमा यात्रा गर्ने गर्छौं । किनकि यो घडीको सुईमा चल्नुपर्ने शहरी ब्यस्त जीवन र मानवीय मूल्यहीन संस्कृतिका कारण मान्छेको जिवन एकदमै असुरक्षित र अत्यासलाग्दो बन्दै गइरहेको छ।